بي‌سوادي به‌عنوان يك معضل بزرگ اجتماعي روند توسعه جوامع را كند كرده‌است. با توجه به اينكه سهم كشورهاي درحال
توسعه در اين زمينه بيشتر است و بخش عمده بي‌سوادان را زنان تشكيل مي‌دهند، مساله رفع بي‌سوادي در زنان ايراني درخور توجه است. هدف اين مقاله در چارچوب مباحث توسعه انساني، بررسي دليل و انگيزه زنان، به‌ويژه زنان روستايي، براي روي‌آوردن به آموزش و استقبال از نهضت سوادآموزي و تاثير آن به‌صورت بالقوه بر تحولات توسعه در ايران است. اين پژوهش به‌روش مصاحبه، با حضور 39 زن در چهار روستا در استان‌هاي تهران، زنجان، مازندران و خراسان انجام شده‌است. در اين پژوهش علاوه بر ارائه يافته‌هايي در مورد علل و انگيزه‌هاي اصلي زنان براي شركت در كلاس‌هاي سوادآموزي، به بررسي مشوقين آنان در اين زمينه، مشكلات آنها، سهولت و سختي آموزش، ميزان تمايل به تحصيل و ... پرداخته‌شده‌است. يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان‌دهنده تغيير نگرش زنان روستايي در مورد آموزش و تاثير آن بر زندگي خود و فرزندانشان، ازدواج، جمعيت خانواده، كسب استقلال اقتصادي، كسب احترام و رسيدن به شناخت و درك بهتر از دنياي پيرامون و در نتيجه فاصله‌ گرفتن از ايفاي نقش سنتي آنها است.